Magia a chrześcijaństwo

Doktryna chrześcijańska uznaje magię za grzech przeciwko pierwszemu przykazaniu Dekalogu. Jest ona buntem przeciwko Bogu (1 Sam 15,23) i apostazją wobec Niego (Pwt 13,6).

Główny grzech magii polega na tym, iż "magia nie dopuszcza żadnej mocy wyższej od siebie; uważa, że może zmusić same wezwane "duchy" lub "demony", aby się objawiły i wypełniły to, co ona wymaga. Także i dzisiaj, kto ucieka się do magii, nie myśli, by zwrócić się przede wszystkim do Boga - do osobowego Boga wiary i do Jego opatrzności nad światem - lecz raczej do bezosobowych sił tajemnych, nadludzkich i wszechświatowych, panujących nad kosmosem i nad człowiekiem" (Nota Duszpasterska Konferencji Biskupów Toskanii nt. magii i demonologii, w: A. Posacki, Okultyzm, magia, demonologia, Kraków 1996).

W tradycji chrześcijańskiej istnieje duża wrażliwość krytyczna na zjawiska mediumiczne (o wiele większa niż w innych religiach). Kościół potępiał magię wielokrotnie. Już w pierwotnym Kościele palono księgi magiczne (Dz 19,19), chociaż były bardzo drogie. Synod Ancerański (Kościół Wschodni, 314) potępił tych co wróżą, a także medycynę okultystyczną lub oczyszczenia zabobonne (fałszywe egzorcyzmy, zdejmowanie uroków). Synod Kartagiński (394) potępił wrózbiarstwo czary i zabobony (np. przywiązywanie wagi do dni feralnych - kanon 89). Synod w Bradze (560-563) potępił dualizm manichejski i astrologię. Synod Rzymski (724) potępił wróżbitów i czarnoksiężników. Podobnie uczyniły synody: Laodycejski, Agateński, Orleański, Toledański. Przeciw wierze w amulety Kościół występował m.in. na synodach w Akwizgranie (789) i we Frankfurcie nad Menem (794). Częste były też  interwencje papieży, np. bulla Jana XXII (Super illius specula, 1330), Innocentego VIII (Sumnis desiderantes affectibus, 1484), Adriana VI (Dudum uti nobis exposui, 1525), Sykstusa V (Coeli et terrae, 1585).

Właściwie walka Kościoła z magią została zapoczątkowana bullą Innocentego VIII (1484), w której poza potępieniem magii i wszelkich jej przejawów, papież wzywał wiernych do tępienia czarownic i czarowników. Kościół wycofał się z błędu prześladowania czarownic, ale nie z potępienia czarów czy magii. Wg noty duszpasterskiej wyd. 1994 przez biskupów włoskich na temat magii i demonologii, "czarna magia" jest "prawdziwym i właściwym wyrażeniem anty-kultu, skierowana ku temu, by uczynić ze swych adeptów 'sługi szatana'. W jej skład wchodzą wszystkie rytuały ezoteryczne o podłożu satanistycznym, które mają swój szczyt w tak zwanych czarnych mszach. Podobna forma magii nie dokonuje się zresztą bez wpływu 'ojca kłamstwa' (J 8,44), który - jak naucza Pismo Święte - próbuje na wszelki sposób odciągnąć człowieka od prawdy i doprowadzić go do błędu i do złego (1 P 5,8), pomimo porażki poniesionej przez przyjście Syna Bożego na świat (Łk 10,18) i chwalebnego triumfu Jego zmartwychwstania (Flp 2,9-11)".

Wg Biblii magia jest realną obiektywna siłą, alternatywną tradycją duchową, ale przeciwną i wrogą Bogu. Stąd Biblia ukazuje wielokrotnie ten radykalny dualizm dróg oraz to, że magowie są pokonywani przez potęgę Bożą. Tak np. Józef tryumfuje nad czarownikami egipskimi (Rdz 41), Mojżesz nad magami Egiptu (Wj 7,10-13. 19-23; 8,1-3. 12-15; 9,8-12).Balaam musi razem ze swą oślicą służyć Jahwe i ludowi żydowskiemu (Lb 22-24). Daniel kompromituje czarowników chaldejskich (Dn 2,4; 5,14). Te same zasady ukazują fakty w Nowym Testamencie, jak np. historia Jannesa i Jambresa (2 Tym 3,8), wróżbiarki z Filippi (Dz 16,16nn) czy egzorcystów żydowskich z Efezu (Dz 19,13-20). Zwycięską dla chrześcijaństwa "konfrontację mocy" widać szczególnie, gdy Szymon Mag zwraca się z poczuciem niższości do Piotra (Dz 8,9-24, a Mag Elimas jest zmuszony do milczenia przez Pawła (Dz 13,6-11).

Tekst opracowany na podstawie:
Encyklopedii zagrożeń duchowych
Ilustracja zapożyczona z oferty tolle.pl
książka "Magia kultury"